Zagraniczne medyczki, które warto znać 

Poznaj sylwetki trzech medyczek z zagranicy, które pokonały bariery społeczne i kulturowe.

Leila Alice Denmark  – 103-letnia lekarka 

Ukończyła Kolegium Medyczne w stanie Georgia w 1928 roku jako trzecia kobieta w historii tej uczelni. 

Prywatną praktykę rozpoczęła w 1931 roku! Od 1932 zajmowała się leczeniem krztuśca, którego zebrał śmiertelne żniwo w czasie epidemii w Georgii. Badania Denmark, które uratowały m.in. jej córkę, pozwoliły na wyprodukowanie szczepionki przeciwko pałeczce krztuśca. Bardzo dużą część swojego życia poświęciła pracy charytatywnej na rzecz dzieci. 

W 1971 roku wydała książkę “Every Child Should Have a Chance”. Jako jedna z pierwszych osób ze świata medycznego zwróciła uwagę na szkodliwość palenia papierosów w obecności dzieci. Potępiała przyjmowanie narkotyków oraz picie alkoholu przez ciężarne. 

Kiedy skończyła 87 lat planowała przejść na emeryturę i przeniosła się do Alpharetta, ale jednak nie zaprzestała swojej praktyki. Dopiero w maju 2001 zrezygnowała z leczenia pacjentów, z powodu problemów ze wzrokiem. W wieku 103 lat była najstarszą praktykującą lekarką na świecie! 

W jednej z rozmów przyznała się, że przez siedemdziesiąt lat nie spożywała żywności z zawartością cukrów prostych (za wyjątkiem tych naturalnych, z owoców) stąd zawdzięcza sobie długowieczność. Zmarła w wieku 116 lat w Atenach.” 

Helen Boyle – szansa dla osób chorych psychicznie 

Helen Boyle to pierwsza lekarka, która odważyła się zawalczyć o zdrowie psychiczne innych kobiet i możliwości ich leczenia, gdy nikt nie dawał im nadziei. Irlandzko-brytyjska pierwsza lekarka rodzinna i psycholożka, która została przewodniczącą The Royal College of Psychiatrists. Jak tego dokonała i jak wyglądała jej praca? 

Pod koniec XIX wieku, Boyle pracowała jako asystentka lekarza w szpitalu Claybury, gdzie zajmowała się zaburzeniami neurologicznymi. Podczas pobytu na East End w Londynie szokował ją sposób, w jaki pacjenci musieli radzić sobie z emocjami i stresem. 

Gdy założyła praktykę w Hover, skupiła się na reformie systemu opieki nad chorymi psychiatrycznymi. Dzięki jej staraniom wprowadzono wczesną interwencję u pacjentów w kryzysie psychicznym. 

Prowadziła The Lady Chichester Hospital for the Treatment of Early Mental Disorders i angażowała się w tworzenie organizacji związanych ze zdrowiem psychicznym. 

Elizabeth Barrett Anderson – pierwsza Brytyjska lekarka 

Urodzona 09.06.1836 roku, była pierwszą kobietą w Wielkiej Brytanii, która uzyskała kwalifikacje lekarskie w czasach, gdy kobietom nie wolno było studiować medycyny. Jej kandydaturę na studia medyczne odrzuciło 6 uniwersytetów w Anglii. Rozpoczęła pracę jako pielęgniarka w Middlesex Hospital, gdzie uczęszczała również na kursy anatomii. Stopniowo Garrett stała się jednak niepożądaną osobą wśród studentów płci męskiej, którzy wystosowali pismo przeciwne przyjęciu jej w poczet studentów. Musiała opuścić Middlesex Hospital. Kontynuowała naukę przez prywatne kursy i zdała niezbędne egzaminy uprawniające ją do podjęcia praktyki lekarskiej, a po wielu nieudanych próbach, została przyjęta do Stowarzyszenia Aptekarzy, które jeszcze w tym samym roku zmieniło swój statut tak, żeby utrudnić wstęp kobietom. Dopiero dekadę później, w 1876 roku, parlament przyjął ustawę znoszącą dyskryminację ze względu na płeć. 

Współtworzyła New Hospital For Women w Londynie, który pomagał kobietom w kryzysie bezdomności i ubóstwa. Po zasłużonej emeryturze objęła stanowisko Burmistrzyni miasta, stając się pierwszą kobietą na tym stanowisku w Wielkiej Brytanii. Jej życiorys to historia walki o równość płci i prawa kobiet do nauki medycyny. 

Autorka: Ewelina Jodkowska, Fundacja Polki w Medycynie